Itsasora joan naiz

Nere bizi osoan ez dut pentsatu horrelakorik, Patrixi nere Euli maitea, itzalean hainbeste lagundu zidana, bere adiskidetasuna kendu, ukatu egin nau. Gaur, orain, momentu honetan, ez naiz Patrixiren laguna.
Bizia jarraitzen du eta nik ere bizitzeko gogoa daukat. Hala ere ez dut ezer alairik topatu. Esaldi hau aurkitu dut.

Sugeak eguzkitan ikusten dira
adiskideak itzalean.

Hendaian haizea oso sakarra dago, nahiz eta Maiatzean egon, hotza egiten du. Nere burua alaitu egin behar dut eta Itsasora noa. Etorri nerekin lagun, hobeto esanda, goazen elkarrekin.

ITSASOA

Nere begirada zuregana doa,
muga gabeko pausoa,
apaltasun harroa.
Itsasoa.
Naturak pertsonari eskaini dion,
amets eroa.

Beti guri besarkatuta zaude,
pertsonaren lagun osoa,
etsai zintzoa.
Harroa.
Begietan ez duzu idatzita,
zure asmoa.

Lurrarekin ametsetan zaude zu,
hondartzari luzatzen besoa,
maitasun tinkoa.
Beroa.
Hondartzari eskaintzen goizero
laztan goxoa.

Aurrean zauden abesti ederra,
amets sorginen auzoa,
uretako basoa.
Osoa.
Zuk bakarrik laztantzen diozu,
iparrari hegoa.

Haizeak maite duen jolasa,
mami aberatsen putzoa,
naturaren malkoa,
Goxoa.
Ilargiari begiratzen zauden,
musu freskoa.

Bertso hauek ez dira txarrak, Itsasoari diodan maitasuna ez da ikaragarria, neri gustatzen zaizkit zelaiak ardiz beteta. Baserri giroan jaio gara euskaldun asko eta hori hor gelditzen da. Seguraski egingo nituen bertso hauek, aspertu egiten nintzelako gehiegi, baina bizia hala da eta errealitatea aldatu ezin denean, egokitu egin behar da. Ez dago besterik.
Ezin dizut ezkutatu lagun, Patrixik min handia egin didala. Agian arrazoia du.
-------------------------------------------------------------------------------------------------
hurrengoa : Ardi beltza